Met zwetende handen wordt de hulplijn gebeld. Niet zonder schaamte, maar met moed om eindelijk openheid van zaken te geven. ‘Het gaat niet meer. Mijn huis is een puinhoop en ik weet niet waar ik moet beginnen.’
Niet elke hulpvraag komt op het juiste moment bij de juiste instantie terecht, maar deze keer wel. Dat ene telefoontje zet veel in beweging. Medio januari kwam deze melding binnen bij het team Vraagverheldering van Wijkracht Hengelo, de organisatie die sinds 1 januari de basisondersteuning in Hengelo verzorgt. Dit is een verhaal van Annemarie, medewerker bij Wijkracht Hengelo, over een cliënt die de moed vond om hulp te vragen.
Een uitzichtloze situatie
De inwoner in kwestie kampt met een kwetsbare gezondheid, en ook thuis is de situatie schrijnend. In korte tijd is zijn leven onoverzichtelijk en hij ziet geen uitweg meer. Samen met Annemarie, een medewerker van Wijkracht Hengelo, en een medewerker van de gemeente Hengelo wordt een eerste stap gezet. Na enige aarzeling stemt de man in met een huisbezoek.
Wat de medewerkers aantreffen, is schokkend. De woning is nauwelijks begaanbaar, overal stapels afval tot aan het plafond: lege bier- en colablikken, beschimmelde etensresten. Het is koud. In de chaos begroet hij ons met zichtbare schaamte, maar ook met vriendelijkheid. Dit is zijn ‘huiskamer’, waar hij al maanden overleeft op cola, vla, sigaretten en af en toe een koekje.
Tijdens het gesprek wordt duidelijk hoe snel het bergafwaarts is gegaan: diabetes, slecht zicht, een stukgelopen relatie, financiële problemen. Het leidde tot een neerwaartse spiraal van alcohol- en nicotinegebruik, verwaarlozing van het huis en sociale isolatie. Afspraken bij de arts werden afgezegd, buren werden op afstand gehouden. Eenzaamheid en schaamte namen de overhand.
Een nieuw begin
Toch is er hoop. Dit telefoontje was zijn eerste stap naar verandering, en Annemarie, samen met haar collega, mogen hem daarbij helpen. ‘Hij beseft dat hij het juiste heeft gedaan. En dat beseffen wij ook,’ zegt Annemarie.
In de weken die volgen, wordt er veel geregeld. In overleg met de inwoner neemt de GGD poolshoogte en wordt de woningcorporatie ingeschakeld om de woning te ontruimen en schoon te maken – een van zijn grootste wensen.
Door snelle samenwerking met de huisarts en wijkverpleging worden medische afspraken weer opgepakt en krijgt hij de zorg die hij nodig heeft. Huishoudelijke hulp en thuisbegeleiding worden ingezet om zijn situatie stabiel te houden. Ook een betrokken mantelzorger springt bij waar nodig.
Na een paar weken neemt Annemarie opnieuw contact op. ‘Hij vroeg of ik nog eens langs wilde komen.’ Bij de voordeur werd Annemarie hartelijk ontvangen. Binnen trof ze een compleet andere man: verzorgd, opgewekt en in een opgeruimd huis. Vier schone, bruikbare stoelen staan klaar – binnenkort komt er zelfs een nieuwe bank. ‘Maar het grootste verschil zit in hemzelf,’ zegt Annemarie. ‘Hij voelt zich weer mens.’
Hij wordt weer aangesproken op straat, zijn zicht is verbeterd, en hij ontvangt weer mensen thuis. In korte tijd heeft hij zijn leven een positieve wending gegeven en kijkt hij met vertrouwen naar de toekomst.
‘Soms is één telefoontje genoeg om een nieuw begin mogelijk te maken,’ aldus Annemarie.